Dag 9 : vertrek naar Cobanaconde

Dag 9

5 augustus

Om 8.00 uur vertrekken we naar Cobanaconde. Onze oude gammele bus is gelukkig weer terug naar Lima. We hebben een andere krachtigere bus en nieuwe chauffeurs. Slechter dan de vorige kan het niet zijn. Stijn en ik zijn de avond ervoor begonnen met pillen slikken tegen hoogteziekte. Dat hebben we geweten. We moesten er 's nachts meerdere keren uit om te plassen en ook in de bus voelt het of we steeds moeten. Wel lastig als je de hele dag moet reizen! 

We stijgen snel en rijden het Andes gebergte in. Met het stijgen verandert ook de vegetatie. In het begin zien we veel cactussen. Nergens zijn meer bomen te bekennen en we zien de besneeuwde toppen van de vulkanen waar we later overheen zullen rijden. We rijden dwars door het reservaat waar o.a. de vicunas, alpacas en lama's leven. Alle drie zijn het een soort lama's waarvan de vicuna de kleinste is en de lama de grootste. We hebben mazzel. Voor ons steekt een groep vicunas over en we zien ze van heel dichtbij. Wat een prachtige dieren. Als we op 3.500 meter rijden begin ik last van mijn ademhaling te krijgen. Mijn neus zit vol vieze bloedkorsten en er ontstaat een vreselijke druk in mijn hoofd. Als we een korte stop maken om te plassen zitten we op 4.000 meter hoogte. Ik moet snakken naar adem en heb echt moeite om mijn ademhaling onder controle te houden. Ik moet letterlijk op adem komen als ik de toiletten bereikt heb. Iemand meet zijn hartslag op en deze is bijna 100 in rust. Ik durf de mijne niet eens op te meten. De meesten klagen inmiddels over hoofdpijn en misselijkheid. Stijn koopt een Alpaca trui in het kleine winkeltje en wij kopen ook nog wat souveniertjes. 

De uitzichten zijn geweldig. Het is indrukwekkend om te zien dat er boven de 4.000 meter nog water (plassen) en lage vegetatie is. Als we op ongeveer 4.500 meter zitten wordt Mireille niet lekker en dreigt flauw te vallen. We stoppen direct en ze wordt naar buiten gedragen. Ze moet erg overgeven. Inmiddels klaagt bijna iedereen over hoofdpijn en de druk in mijn hoofd is bijna niet uit te houden. Sabien ziet er ook slecht uit en Sjak is kotsmisselijk. We rijden snel door naar het hoogste punt op 4.900 meter zodat we kunnen starten met de afdaling. De enige manier om ons beter te gaan voelen. 

In Chivay stoppen we voor de lunch. Sjak eet niks want hij voelt zich te beroerd. De anderen proberen toch wat naar binnen te krijgen. Als we net weer op weg zijn, spuugt Sjak de hele zooi onder. Ook hij krijgt van de lokale gids snel een slokje 'bocht' zodat we verder kunnen. Sabien is inmiddels niet meer aanspreekbaar door de hoofdpijn. Als we er bijna zijn stoppen we bij een plek waar de condors vliegen. Wat een prachtig gebergte. We kijken in een diepe kloof gelegen in het prachtige gebergte. Wat is de Andes indrukwekkend. We hebben weer geluk want boven ons vliegt een gigantische condor. Een joekel van een vogel. Morgen gaan we een vier uur durende wandeltocht maken waar we hopelijk nog meer condors zullen zien.

Tegen zessen komen we aan in Cobanaconde. Een klein bergdorpje waar de mensen nog traditioneel gekleed gaan. Ons hotel is eenvoudig maar schoon. Sabien gaat direct plat. Ik blijf even bij haar zitten want ze is zo ziek. Als ze slaapt ga ik ook plat. Het is zo koud dat ik met een dikke trui aan in bed kruip. Sjak ligt al in bed want hij voelt zich slecht. Alleen Stijn heeft nergens last van. Hij gaat met de rest van de groep wat eten.