Dag 10: Condors spotten en wandelen door de Colca Cayon

Dag 10

6 augustus

We hebben een beroerde nacht achter de rug. Sjak heeft tot een uur of drie overgegeven. De hoogte doet veel met ons lichaam en iedere inspanning voelt zwaar. We sluiten toch aan bij het vroege ontbijt. Met Sabien gaat het weer een stuk beter. Er zijn meer zieken in de groep. Niet iedereen gaat mee om condors te spotten maar wij besluiten mee te gaan. Tenslotte zijn we hier o.a. om de condors te kunnen zien in het wild! 

Sjak neemt vooraan in de bus plaats 'voor het geval dat'. Gelukkig gaat het goed. Al vroeg staan we op de plek waar de condors vaak komen. Zo 's ochtends vroeg is het prachtig in de Colca Canyon. Hier is de diepste kloof van de wereld. Het gebergte, de diepe kloof. de besneeuwde bergtoppen .......... je wordt er echt stil van. Het is wel fris. Met een dikke trui aan staan we klaar om de vogels op de gevoelige plaat vast te leggen. En weer hebben we geluk. Al snel razen ze voorbij. Jeetje wat zijn ze groot van zo dichtbij. Maar zo prachtig mooi. Na anderhalf uur gaan we met een gids een wandeling maken door de Colca Canyon. Het is inmiddels behoorlijk warm buiten. Onderweg zien we ze nog een keer vliegen. De tocht is spectaculair. We lopen via smalle paden langs diepe afgronden en hebben een prachtig uitzicht op de kleine bergdorpjes in de omgeving waar de tijd heeft stilgestaan. De route loopt voor het grootste gedeelte over licht hellend terrein. Soms moeten we stukjes klimmen en dat is een aanslag op ons lichaam. Jong en oud moet regelmatig op adem komen. Wat is dit zwaar. Thuis zou je deze route met twee vingers in je neus lopen. Hier voelt het als een halve marathon. Sjak heeft het erg zwaar. Ik ben even bang dat hij de finish niet haalt. Maar stoppen is geen optie. Hij krijgt wat energiedrank en knapt wat op. Na een paar uur komen we bij de weg aan. We hebben de keus om met de bus naar het dorp te gaan of af te dalen naar het dorp. Een wandeling van nog ongeveer een uur. Wij kiezen voor het eerste. Sjak is helemaal op. 

We gaan een uurtje liggen. Met Sjak gaat het daarna weer beter, ik heb weer bonkende hoofdpijn. Het is hier zo niet-bevattend mooi en overweldigend op alle gebied maar die rothoogte verpest veel. We hebben veel ervaren reizigers in de groep maar niemand is zo hoog geweest als hier in Peru. We zitten in een heel klein bergdorpje waar de tijd lijkt te hebben stilgestaan. De mensen wonen heel primitief en leven voornamelijk van de landbouw. Iedereen is traditioneel gekleed in de bekende Peruaanse kledij. De kinderen op straat zien er onverzorgd uit. Iedereen is even aardig voor ons. We worden gedag gezegd op straat en ik probeer met een aantal mensen een gesprekje aan te gaan. De voertaal is Checua maar de mensen spreken ook Spaans. We lopen samen naar het kleine dorpsplein. Er zijn een paar piepkleine winkeltjes, een typisch Peruaans cafe'tje en uiteraard een kerk. Net buiten het plein ligt ons supereenvoudige hotel en dan heb je het wel zowat gehad. Niet echt toeristisch dus. Het uitzicht is overal even mooi. Waar je kijkt zie je bergen afgetekend tegen een strak blauwe hemel.

Om 16.00 uur heeft onze lokale gids een voetbalwedstrijd geregeld. Peru tegen Nederland. De eigenaar van het restaurant, de eigenaar van de sandwichbar, een plaatselijke ober en nog wat locals spelen tegen 'onze' jongens op een klein betonnen veldje gelegen achter het plein. Het gaat er hard aan toe. Peruanen zijn trots en willen niet verliezen van onze boomlange jongens. Als Lotte en Sabien ook nog even het veld opkomen, is er hilariteit alom. Een voetballende vrouw kan hier echt niet. Uiteraard wint Peru. Onze jongens hebben het zwaar op deze hoogte.

Om half 7 eten we met z'n allen in een nabijgelegen restaurantje. Het is helemaal vol als wij binnen stormen. Omdat we 's middags al op een blaadje geschreven hebben wat we willen eten gaat het redelijk snel. Wonder boven wonder is het eten heerlijk. Een paar vertrekken al eerder omdat ze zich niet goed voelen. Ook Sabien gaat terug omdat ze niet meer recht kan ziten van de hoofdpijn. Ik volg haar snel, stop haar onder en hoop maar dat het morgen weer beter gaat. Stijn gaat nog kaarten met de jongens in de hal van ons hotelletje. Sjak voelt zich na het warme eten ook weer veel beter. Hopelijk hebben we een rustige nacht. De wekker staat weer op 6.15 uur.