Dag 11 : Reizen en wandelen naar Chivay

dag 11

7 augustus

We hebben allemaal een goede nacht gehad en staan om 6.00 uur (!) fris en fruitig op. Als Sjak gedoucht heeft wordt hij weer niet lekker en hangt boven de pot. Sabien voelt zich gelukkig weer prima. We hebben weer een reisdag voor de boeg met eindbestemming Chivay. Vandaag staat er wel een aantal leuke stops op het programma. Omdat we toch weer langs de Condor-spotplek (Cruz del condor) komen, stoppen we daar voor ruim een uur. De eerste drie kwartier is er geen condor te zien en dan plots verschijnen er een stuk of vijf. Ze scheren rakelings over ons heen. Wat hebben we weer geluk. Voor hetzelfde geld sta je hier 1 1/2 uur te vernikkelen en zie je niks.

Langs de kloof rijdend zien we overal om ons heen terrassen daterend uit de Collahuacultuur. Dit is de enige manier om gewassen als mais te verbouwen op deze hoogte. De volgende stop is in Maca. Een klein bergdorp met een prachtig kerkje. Als iedereen een sanitaire stop heeft gehad op alweer een vreselijk goor toilet gaan we verder naar Yanque. De uitzichten onderweg zijn adembenemend. In Yanque starten we met een bergwandeling. Het is inmiddels half 12 en al aardig warm. Sjak gaat niet mee. Die hijgt al bij 10 meter lopen en hij is zo verstandig om niet mee te gaan. Tijdens de tocht van gisteren dacht ik al een paar keer dat hij het niet ging overleven en ik ben blij met zijn beslissing. Hij is niet de enige die achterblijft. Er zijn er meer die het even niet meer trekken. De rest gaat mee met onze lokale gids en onze eigen gids Derk. 

Het landschap is prachtig. We zien de terrassen van dichtbij. Het lijkt erg op de rijstvelden in Vietnam en Indonesie alleen dan minder groen. En steeds hebben we zicht op de rokende vulkaan in de verte. Zo bizar. Al snel moeten we flink klimmen en krijg ik het zwaar. Op deze hoogte, ongeveer 3.600 meter, is klimmen geen geintje. Ik ben niet de enige die af en toe moet rusten om mijn hartslag te laten dalen. Mijn hart pompt zich suf en ik snak naar adem. Sabien klimt als een hinde omhoog en heeft zelfs nog energie over om te kletsen. Stijn loopt achteraan, moet regelmatig stoppen vanwege buikkrampen, maar als hij een keer achter de bosjes heeft gezeten gaat hij ook sneller omhoog. We moeten een hangbrug over een diepe kloof over, steken kleine beekjes over, klimmen over rotsen, zien de gewassen van dichtbij waaronder quinoa en dat allemaal met een rugzak op en onder de hete zon. Op een gegeven moment word ik zo dol in mijn hoofd van het constante zuurstoftekort dat ik bijna naar beneden schuif. Ik besluit alleen nog maar naar de grond te kijken en voetje voor voetje het pad te vervolgen. Eindelijk kunnen we dalen naar het dorpje Coporaque. Als we het dorpsplein bereiken moet ik even ontladen met een potje brullen. Ik ben compleet stuk maar apetrots op mezelf. Het was prachtig maar dit nooit meer! 

Het is inmiddels al drie uur en we leven nog steeds op een enkel broodje van het ontbijt. Gelukkig kunnen we nog ergens lunchen in de buurt waar ze een soort van lopend buffet serveren. Ik ben eigenlijk te moe om te eten maar neem toch maar wat. Na een kwartiertje rijden komen we aan bij ons hotel in Chivay, het Colca Inn hotel. Het ziet er een stuk beter uit dan het vorige hotel. Tijd om bij te komen is er niet want wie wil kan mee naar de nabijgelegen warmwaterbronnen. Stijn blijft in het hotel. Hij voelt zich echt ziek en is de zoveelste die geveld is door diarree. Met uitzicht op de omringende Andestoppen dobberen we wat rond in het warme water. Bij terugkomst gaat Sjak met Sabien wat eten in het dorpje. Ik heb geen honger en blijf in het hotel. Stijn ligt al lekker te slapen en we laten hem maar liggen. Wat doen we veel op een dag. Tijd ontbreekt om alle ervaringen te verwerken. Maar wat een prachtige reis. Zwaar maar indrukwekkend!