Dag 12: op weg naar Puno

Dag 12

8 augustus

Het was heerlijk slapen. Eindelijk weer een tweepersoonsbed en dikke dekens. Geen kou geleden zoals de afgelopen twee nachten. We voelen ons prima als we opstaan. Zouden we dan eindelijk aan de hoogte gewend zijn? Met Stijn gaat het minder goed. Hij heeft hoge koorts en is echt beroerd. Derk stelt voor om een dokter te bezoeken voordat we verder reizen. Koorts op deze hoogte is niet zonder risico. Wij durven het wel aan om op pad te gaan. We kennen Stijn. Hij kan snel pieken maar het kan na een dag zo weer over zijn. Bovendien zie ik het niet zitten om hier in Chivay een arts te bezoeken. In dit kleine bergdorp heb ik geen hoge pet op van artsen. We proppen hem vol paracetamol en hij mag vooraan in de bus plaatsnemen. Samen met Lotte, de jongste van de groep die zich ook niet goed voelt.

Onze reis gaat vandaag naar Puno. Deze stad is gelegen aan de voet van het Titicacameer, het hoogst bevaarbare meer ter wereld. Om er te komen moeten we opnieuw de pas over op bijna 5.000 meter hoogte. Een paar dagen geleden zijn we er niet gestopt omdat bijna iedereen al beroerd werd in de bus op weg er naar toe. Ons doel was toen zo snel mogelijk dalen zodat de hoofdpijn en misselijkheid kon zakken. Nu zijn onze lichamen beter gewend aan de hoogte en stoppen we er even. We hebben een prachtig uitzicht op de drie vulkanen. Na een kwartiertje zakken we weer af. De hoogte is nog voelbaar: we voelen ons licht in het hoofd en ademen zichtbaar moeizamer. Het landschap verandert van bergachtig naar vlakker. We belanden op de hoogvlakte van Peru. Deze beslaat in totaal een gebied zo groot als heel Nederland. Het loopt door tot in Chili en Bolivia. Onderweg zien we veel dieren: heel veel soorten vogels, flamingo's, alpaca's en de vizkachas (een soort grote chinchilla). 

We hebben onderweg sandwiches gekocht en eten deze op aan een van de prachtige meren die we onderweg tegenkomen op de hoogvlakte. De picknick is reuze gezellig. Het waait erg hard buiten. Onderweg zien we diverse kleine tornado's op de hoogvlakte. De chauffeur besluit een stukje af te snijden en kiest voor een binnendoorweg. Het laatste stuk van de reis gaat over hobbelige niet geasfalteerde wegen. Rond half vier rijden we Puno binnen. Van boven kijken we zo op de baai van het Titicacameer. Een prachtig gezicht. De stad Puno is tegen de berghelling aangebouwd. Overal zien we de bekende half afgebouwde huizen. We passeren een grote gevangenis. Zou Joran hier zitten? Ons hotel ligt midden in het centrum. De chauffeur moet zijn uiterste best doen om zich door de kleine hellende straatjes te murmen. Het is soms zo steil en smal dat ik een flashback krijg naar onze reis naar Amerika: wij met de camper in San Francisco!

Het hotel is heel eenvoudig maar ligt wel centraal. Jammer van de klere-herrie op straat. Stijn besluit mee te gaan eten en met z'n viertjes belanden we in een klein restaurantje. We gaan op tijd slapen. Morgen weer kwart voor 6 op. Dan gaan we het Titicacameer oversteken en slapen bij een van de families thuis. Mits de storm is gaan liggen. De oversteek duurt een uur of drie en aangezien het een paar dagen spookt hier, moeten we afwachten. Wordt vervolgd. Hierna even geen verhalen omdat we de 'rimboe' in gaan maar we melden ons wel weer.