23 juli, lange busrit naar Dourados

DAG 6, 23 juli, met de bus naar Dourados

Vandaag een keer niet heel vroeg op. Joepie! Vandaag staat de lange rit naar Dourados op het programma. Een rit van ongeveer acht uur. We vertrekken om 14.00 uur en hebben de ochtend voor onszelf. Sjak en Stijn gaan samen met een stel anderen sporten in een nabijgelegen sportschool. Ik geniet van het ochtend-zonnetje en klets wat met de achterblijvers. Sabien en Wouter springen het ijskoude zwembad in. Ik vind het zelf nog veel te fris. Het is wel fijn om eindelijk wat zon te voelen. Als het goed is, kunnen de fleece-vesten vanaf nu in de koffer blijven. Vanaf nu wordt het alleen maar warmer.

Het dorpje Foz stelt niet veel voor en is een goede uitvalsbasis voor mensen die de watervallen van Iguazu willen bezoeken. Verder heeft het weinig te bieden. Met de bouw van een stuwdam in de directe omgeving zijn hier jaren geleden arbeiders naar toe getrokken en hier gebleven. Nadat de dam gereed was, zijn veel mensen blijven wonen en drijven nu voor een groot deel zwarte/illegale handel met het nabijgelegen Paraguay. Hier kan alles en als je geen inkomen hebt, moet je toch wat. In een land als deze gelden andere regels en wetten dan bij ons. Corruptie en illegaliteit zijn aan de orde van de dag!

We reizen met een prachtige bus in noordelijke richting. Het eerste deel van de reis rijden we parallel aan de grens met Paraguay. Onderweg passeren we kilometers lange velden met landbouw. We zien vooral veel mais-, cassave- en tabaksvelden. Af en toe doemt er een klein dorpje op, voor zover je het een dorpje mag noemen. De huizen zijn eenvoudig en liggen direct aan de doorgangsroute. Om 18.00 uur wordt het al weer donker buiten. Zo anders dan in Nederland waar het veel later donker is. 

We stoppen voor een snelle maaltijd bij een buffet-restaurant dat direct aan de weg ligt. Het eten ziet er niet heel smakelijk uit maar voor 20 Real (ongeveer 5 euro) mag je ook niet heel veel verwachten. Het is maar dat de magen weer gevuld zijn. Na de stop rijden we nog een uur of drie en komen om 22.30 uur aan bij ons hotel Alphonso. Bij sommigen geeft de telefoon 21.30 uur aan en waarschijnlijk zijn we weer een uur verder terug in de tijd. In de verte zien we het red-light-district en we vragen ons af waar we beland zijn. In de lobby van het hotel neemt een ontzettend ordinair hoertje net afscheid van een van de gasten. Na ons mooie hotel van de afgelopen dagen is dit wel wat anders. Alles is oud en viezig en ik heb moeite met het bed in te stappen. Gelukkig is het maar voor een paar uur want om 06.00 uur gaat de wekker al weer af. Morgen vertrekken we op tijd voor de rest van de reis. Eindbestemming is het prachtige Bonito.