Dag 3: van Pisco naar Ica

30 juli

Om half 6 staan we op. Om half drie was ik weer klaarwakker. Buiten hoorden we het gejank van de straathonden. Gelukkig lukten het ons om nog even door te slapen. Het tijdverschil met Nederland is nog niet uit onze lijven. De douche heeft alleen koud water. Brrrr. Als we om kwart over 6 aan het ontbijt zitten is het inmiddels licht geworden. We zitten in een leuk hotelletje, San Jorge genaamd in Pisco. Ik zie nu pas hoe leuk het eruit ziet. Het is simpel maar verder prima. We hebben weinig tijd om ervan te genieten want we moeten weer vroeg op pad. Vandaag staat o.a. een bezoek aan Isla Ballestas op het programma. 

Om 7.00 uur vertrekken we naar Paracas om vanuit daar de boot naar de eilanden te nemen. Het is koud als we bij de aanlegsteiger arriveren. Met een dikke fleecetrui aan stappen we in een supersnelle speedboat. Het ziet er gaaf uit en we wanen ons als in een aflevering van Miami Vice. Het waait flink, typisch voor dit deel van Peru. Gelukkig mogen we uitvaren. Al snel scheuren we op open zee terwijl de wind om ons heen joelt. De golven zijn flink en de speedboat maakt harde klappen! Ik hou me sterk maar besef wederom dat dit een grensverleggende reis voor me is. Na vijf minuten geef ik me maar over en realiseer me wat een bofkonten we zijn dat we dit meemaken aan het andere eind van de wereld. Onderweg spotten we een zeeleeuw die ons volgt. Na dik een half uur arriveren we bij de Ballestas eilanden. We zien werkelijk overal vogels: Jan van Gent, aalscholvers, pelikanen, zeeleeuwen en zelfs pinguins. Hoe kan het toch dat deze dieren hier leven? In een zee grenzend aan de woestijn met een zacht klimaat. Het schouwspel is prachtig en de stuurman doet zijn best om zo rustig mogelijk langs het eiland te dobberen zodat we alles goed kunnen zien. Een hele kunst met de sterke stroming en flinke golven.

Als we weer terug aan land zijn drinken we koffie aan de boulevard van Paracas. Het is er nu heel rustig in tegenstelling tot gisteren toen de Peruanen Onafhankelijkheidsdag vierden. Na de koffie vervolgen we onze weg naar Ica. We stoppen bij een archeologisch museum. Samen met Stijn ga ik naar binnen. Sabien en Sjak nemen het ervan en lopen wat rond in de buurt en genieten van de eerste warme zonnestralen. We zien een aantal opgravingen en goed geconserveerde mummies. Het museum is maar klein en na een korte stop rijden we verder naar Huacachina, een oase in de woestijn omringd door prachtige zeeduinen. We rijden meer landinwaarts en de temperatuur stijgt. Heerlijk. Even opwarmen met z'n allen. 

De kinderen gaan een buggytocht maken door de zandduinen. Met een flinke snelheid racen ze door het rulle zand. Er wordt ook gestopt om te zandsurfen. De filmpjes heb ik gezien: het was echt heeeel hoog. Met rode konen keren ze terug. Het was vet cool. In de tussentijd hebben Sjak en ik de omgeving van de oase verkend. Wat een maffe plek ..... een oase midden in de woestijn omringd door metershoge zandduinen. Dit deel van Peru kent een landschap met grote contrasten. Maar zand is er overal. Verderop in de reis zullen we meer natuurschoon aanschouwen. Maar de contrasten tot nu toe: woestijn en zee, gecombineerd met een fris klimaat en 10 km uit de kust hogere temperaturen, zijn iets om nooit te vergeten. 

De kinderen spelen een spelletje voetbal aan de rand van de oase. Stijn bezeert zijn teen en moet de rest van de middag met zijn been omhoog zitten. Die vent heeft ook altijd pech. Gelukkig lijkt het mee te vallen. We eten met een deel van de groep in een van de plaatselijke restaurantjes. De zon is ondergegaan en het is fris. De truien gaan weer aan. Na het eten is het maar een klein stukje rijden naar ons hotel in Ica: resort Las Dunas. Het is wederom donker bij aankomst maar we zien direct dat het hier prachtig is. Na twee muffige hotelletjes is dit echt een luxe plek. Onze kamer lijkt wel een bruidssuite zo groot. We zijn benieuwd hoe de omgeving er morgenvroeg bij daglicht uitziet. De kinderen zitten ergens anders op het complex in een van de andere huisjes. We zien ze niet meer. De kinderen uit de groep hebben elkaar inmiddels wel gevonden en trekken gezamenlijk op. Daar horen wij als ouders niet bij te zijn. En zo hoort het ook. Laat ze maar lekker genieten. Fijn dat het goed klikt onderling. Altijd afwachten maar. Met 7 jongens en 4 meiden, zit Sabien weer gebakken.