Dag 2: van Lima naar Pisco via Paracas

29 juli

Dag 2: van Lima naar Pisco

Vandaag om 4.00 uur al weer klaar wakker. Oh die jetlag ook. Nog steeds koppijn maar kan de slaap niet meer vatten. Sjak is ook klaar wakker.

.... lange prachtige dag gehad. Geen tijd meer om te bloggen. Morgen om half 6 al weer op. Verslag volgt later. Dag 2

Om 4.00 uur schrikken we wakker. Het voelt alsof we ons verslapen hebben maar ons lijf is nog moe. Ontbijt is om 7.00 uur. Daarna vertrekken we naar Paracas. We hebben helaas geen tijd om de hoofdstad verder te bezoeken. Ik vind dat wel jammer. Er wonen hier maar liefst 8,5 miljoen mensen met grote contrasten tussen arm en rijk. Van april tot november is de stad meestal gehuld in een dikke smogachtige mist, de ganua genaamd. Grote steden in ontwikkelingslanden vind ik fascinerend. Nergens zijn de contrasten zo groot als daar. Maar goed wij moeten verder. Wat direct opvalt is de inmense verkeersdrukte. Overal zie je verkeer en onze bus heeft moeite om zich er doorheen te wringen. Bij het verlaten van de stad vallen de kleurrijke krottenwijken gebouwd tegen de heuvels direct op. Daar zou ik graag eens doorheen willen lopen maar weet maar al te goed dat je je daar als toerist niet moet vertonen. 

We zakken af langs de kustlijn naar het zuiden. Onderweg zien we steeds de Stille Oceaan. We rijden door woestijngebied. Dit is een uitloper van de Chileense woestijn. Het is buiten fris en daarom bijna niet te bevatten dat we ons echt in woestijngebied bevinden. Het regent hier bijna nooit. Hoe dit alles zo ooit ontstaan is is voor ons moeilijk te bevatten. Dat moeten we thuis nog maar eens nalezen of over 4 jaar aan meester Stijn vragen. Het is wel leuk om te merken dat Stijn meer dan geinteresseerd is in alle verhalen van onze lokale gids. De weg is erg hobbelig en onze chauffeur moet regelmatig afremmen om de grote kuilen te ontwijken. Soms rijden we over asfalt maar vaker rijden we over verharde zandwegen. Onderweg zien we aan de kustlijn half afgebouwde huisjes. Het schijnt zo te zijn dat de overheid stukken grond geeft aan mensen uit de stad die daar dan verplicht 5 jaar moeten wonen. Na die tijd wordt het dan hun eigendom. Aan de staat van de krotten te zien zijn hier geen ambtenaren die controleren hoeveel tandenborstels er staan! Waarschijnlijk probeert de overheid hiermee mensen uit de stad te krijgen. Wij zien weinig bewoonde plekken. Overal ligt afval op straat. De vele zwerfhonden doen zich er te goed aan. 

Als we in Paracas zijn aangekomen lunchen we aan het strandje. We vervolgen onze weg naar het schiereiland 'Reserva Nacional de Paracas'. We zien de fossielen in de aarde. Duizenden jaren terug was deze woestijn zeegebied. Op de grond vinden we zoutkristallen en ander moois. We wandelen een stuk door het zandgebied. Het waait enorm hard en het is behoorlijk fris. Bij de kust aangekomen zien we een dode zeehond liggen en kijken we naar de vele pelikanen die behendig vis vangen op open zee. 

Rond half 6 rijden we weg. Het wordt al schemerig en er is nergens verlichting. In het pikkedonker is het bijna onmogelijk om de weg terug te vinden. Een uurtje later zijn we in Piso, in ons hotel San Jorge. Sabien duikt snel met Tom het zwembad in. Wij kijken toe met onze dikke jas aan!! Omdat afgeraden wordt om na tienen nog buiten te lopen, eten we snel iets in het restaurantje van ons hotel. We gaan vroeg slapen in de hoop op een lange nacht. Brrrr. Het is fris geworden buiten.