Dag 7: Arequipa

3 augustus

Na 14 uur in de bus was ons bedje meer dan welkom. De kinderen zijn met kleren en al in slaap gevallen, zo moe waren ze. Na een eenvoudig maar lekker ontbijtje vertrekken we met z'n vieren naar het centrum. Ons hotel ligt vlakbij het beroemde plein, Plaza de Armas. Wat is het hier prachtig. Ook dit doet me weer erg denken aan Guatemala. Opvallend is hier dat we nergens andere toeristen zien. Wij zijn een bezienswaardigheid op zich door onze lengte en andere kleding. Later op de dag zien we wel meer buitenlanders maar het blijft zoeken

Voor het eerst is het buiten echt warm. De zon schijnt en we lopen goed ingesmeerd rond. Iedereen waarschuwt ons voor de sterke zonnestralen. Verbranden willen we niet. Het rare is hier dat je praktisch niet zweet door de lage luchtvochtigheid. Wat een verschil met bijvoorbeeld Zuid-Europa. Wat is hier veel moois te zien en wat voelen we ons hier thuis. Sjak en ik zijn er bijna van overtuigd dat we in een vorig leven ergens in Zuid-Amerika gewoond moeten hebben. We voelen wel dat we al hoog zitten. Als we een paar trappen moeten lopen staan we al snel te hijgen als een paard. Ook hebben we last van een lichte druk in ons hoofd. Het is niet voor niks dat we hier twee dagen moeten acclimatiseren.

Na een paar uur gaan we terug richtig ons hotel. Met een deel van de groep gaan we naar de buitenwijken van Arequipa. Derk kent een local die buitenlanders graag het andere gezicht van Peru wil laten zien. Als toerist word je toch meestal de mooiste dingen van het land voorgeschoteld, terwijl het overgrote deel van de mensen op een vreselijke manier moet zien te overleven.

Met een veel te klein busje uit het jaar nul, tuffen we naar een buitenwijk van Arequipa. De meeste volwassen mannen passen niet eens in de bankjes, lachen dus weer. We bezoeken een krottenwijk waar de allerarmste wonen. Om ervoor te zorgen dat niemand hier honger hoeft te lijden en de mensen zichzelf kunnen bedruipen, zijn hier diverse projecten gestart. Er wordt gewerkt met het het principe van micro-kredieten maar dan niet via onze Maxima (overheid) maar door lokale initiatieven. Zo is er bijvoorbeeld een gaarkeuken die een familie een maand mag beheren. Hier wordt voor de wijk gekookt en kunnen de armen voor een laag bedrag een maaltijd kopen, en vervolgens mag diezelfde familie 's avonds eten koken om buiten te verkopen. Zo vangen ze geld, en zorgen ze voor voedsel voor de buurtgenoten. De maand erop weer een andere familie en ga zo maar door. Verder bezoeken we ook een creche waar kinderen tot 4 jaar opgevangen worden. Hun moeders (meestal alleenstaand) kunnen zo overdag werken en voor inkomsten zorgen zodat ze financieel onafhankelijk zijn. De wijk is afgezet met muren en ijzeren hekken. Politie komt hier niet. Als iemand zich misdraagt wordt hij gewoon afgemaakt binnen de hekken. Zo hebben ze hier hun eigen regels.

Daarna stoppen we bij een steengroeve waar de allerarmste met de hand steenblokken hakken. Vaak verdienen ze hier nog geen 10 sol (= 3 euro) per dag mee. Het werk is erg ongezond. Veel van de mannen krijgen stoflongen, worden blind of krijgen een hernia. Het werk is ook erg gevaarlijk. Tenslotte stoppen we bij een lokale markt waar de 'middle en lower class'  hun inkopen doet. Om hier veilig te kunnen lopen vergezeld een bewaker ons. Het maakt best indruk op de kinderen. Zoveel armoede en ellende: daar word je wel even stil van. We kletsen nog na over de corruptie in dit land en waarom dit niet zomaar kan stoppen. Ik merk dat ze over dit soort dingen veel genuanceerder na gaan denken. Als arme inwoner heb je gewoon geen keus. Als we rond 17.00 uur weer terug zijn bij het hotel zien we er niet meer uit. Werkelijk alles zit onder het stof.

De kids gaan met elkaar nog even de stad in. Het is hier heel overzichtelijk omdat de stad in blokken is opgedeeld. Verdwalen zal niet snel gebeuren. 's Avonds eten we met z'n viertjes in een leuk restaurantje. De kinderen willen nog met elkaar naar de nabijgelegen disco.